De afterstory
Blijf op de hoogte en volg Mini en Steph
04 Februari 2016 | Nederland, Helmond
Holaaaa chicas!
Hierbij even wat dingetjes wat jullie nog niet eerder mochten weten wegens ongerustheid!
Nadat we waren geland en oververmoeid aankwamen in Quito werden we opgehaald door het shuttlebusje van de Spaanse school. Halverwege de rit stond een auto overdwars op de weg waar twee kerels schreeuwend om heen liepen en daarna dreigend richting ons busje kwamen. We konden toen nog geen woord Spaans en wisten niet wat er gaande was, onze chauffeur zat ook niet heel chill achter het stuur en zei wat tegen de debielen waardoor zij wegliepen. Nadat ze ook nog naar enkele andere auto's waren gestormd, stapten ze weer in en reden met scheurende banden weg waardoor wij ook weer door konden rijden. Dit zorgden voor een kloppend hart achterin het busje en kregen we een warm welkom in Zuid-Amerika! Gelukkig is dit het enige moment tijdens onze trip waarop wij ons bedreigd voelden en dachten dat we onze eerste dag niet zouden overleven.
In een van onze verslagen hebben wij gemeld dat we met twee Peruanen zijn gaan drinken die wij op straat hadden ontmoet! Wij hebben daar toen niet bijverteld dat wij opgelicht waren en ongeveer 500 euro aan valse Peruaanse sollies hadden gekregen. Achteraf waren wij ontzettend naïef en gewoon stom want de ene Peruaanse haalden ons op straat al enkele keren bellend en wel in voordat hij ons aansprak. Toen de tweede Peruaan erbij kwam, kwam hij met het bullshitverhaal dat hij die nacht nog naar Ecuador vloog en alleen Sucres in zijn bezit had. Wij kwamen toen net uit Ecuador en wisten dat ze toch echt met de US dollar betaalden daar. Toen raakte de beste man in paniek want zijn tas was net 'toevallig' die week gejat in de bus en geen pas om te pinnen! Toen kwamen wij op het fantastische idee dat wij voor hem wel US dollars konden pinnen want hij had wel haffel aan sollies 'toevallig' op zak. Dit gedaan en gewisseld met elkaar met het idee dat we iemand uit de brand hadden geholpen. Daarna nog over gegrapt dat hij ons neppe sollies gaf en briefjes met elkaar zitten vergelijken maar omdat we al een slok pisco op hadden geloofden we ze meteen dat het wel echt was! Totdat we de volgende dag de bustickets wilden betalen.... De beste vrouw vertelde dat het biljet van 100 sollies 'falso' oftewel nep was. Toen dachten wij fuck, we zijn genakt! Terug in het hostel alle briefjes zitten bekijken en bleek dat er 18 briefjes van 100 sol zeker nep waren. Vanaf toen hebben we er twee weken een sport van gemaakt om de neppers kwijt te raken maar er misschien maar twee zijn kwijtgeraakt dus hadden we het opgegeven. We hebben toen tegen elkaar gezegd dat we maar in gedachte moesten denken dat we een leuk tourtje van dat geld hadden gedaan en dat er met ons in ieder geval niks ergs was gebeurd!!
Nu komt de leuke kant van dit verhaal.. Toen wij Bolivia ingingen stond er net voor de douane een mannetje waarbij je geld kon wisselen en wat bleek: hij keek niet naar de briefjes omdat er lange rij stond. Daar heeft Steph met haar onschuldige gezicht in de rij gestaan en ongeveer 350 sol kunnen wisselen bij deze beste vriend. Helaas maar een klein bedrag want de rest van het neppe geld zat onderin de backpack omdat we er niet telkens aan herinnerd wilden worden en we dachten dat is dan leuk voor in ons plakboek. In het eerstvolgende plaatsje in Bolivia zaten veel wisselkantoren waar we uiteindelijk in twee verschillende kantoortjes meteen alles om konden wisselen. Misschien niet tegen de beste wisselrate maar we zijn alles kwijt en we voelden ons koninginnen te rijk. Eind goed, al goed!
Op een dag in Punta Arenas waren we aan het couchsurfen met een Australische chick die ons op het idee bracht om te gaan liften want de bussen in en naar Argentinië zijn super duur. Dit vonden we een erg leuk idee en daar begon ons liftavontuur. Met twee verschillende kartonnen liftbordjes in de vrieskou en maar lachen naar alle voorbijgangers. Na een halfuur nog niks waren we iets minder enthousiast totdat er een beste man stopte en meedacht door ons te brengen naar een splitsing waar vanaf alle wegen naar Ushuaia leidden! Vanaf toen ging het in een sneltrein vaart, we waren de ene auto nog niet uit of we gingen de andere truck weer in. Helaas hadden we een beginnersfoutje gemaakt door met een zwaarbeladen truck mee te liften op een 80 kilometer lange, onverharde en hobbelige weg naar de grens. We hebben ongeveer 10 uur gespendeerd met deze gezellige Argentijnse Angél! Op de grens heeft een douaneman ons geholpen door drie gezellige Argentijnse vrouwtjes aan te houden in een kleine auto. Hiermee zijn we met de backpack op de schoot om 2 uur 's nachts in Ushuaia aangekomen waar zij met ons de hostels afgingen totdat we er een hadden die ons een bedje konden bieden.
Vanaf die dag waren we om en zijn we tot aan Bahia Blanca gaan liften. Om jullie een beeld te geven, dit was iets meer dan 2700 km in totaal. De lifts die eruitspringen waren toch wel het racemonster die met gemiddeld met 140 km/h per uur op de bon werd geslingerd. Onze Emiliano waarvan we een vriend van hem aan de telefoon kregen en namens hem vertaalde in het Engels of wij al een hostel hadden anders konden we gratis bij hem slapen. Dus na een cityseeingtour door Emiliano zijn we empanadas gaan eten met een biertje erbij en hebben uiteindelijk met Char op 2 matrassen op de grond geslapen. Daarna nam Orlando ons mee als praatpalen want hij raakte maar niet uitgepraat en gevraagd dus degene die voorin zat was de 'lul' en kon even niet in de chillmodus. Toen stonden we ook op een dag in Las Grutas waar de politie ons graag een lift aanbood en ons bij het volgende tankstation weer afzetten! De allerlaatste benoemenswaardige lift waren Marina en haar man uit Buenos Aires waarbij we achterin hun bestelbusje schattig met z'n drieën op een rijtje zaten. Er zat een plaat tussen hun gedeelte en dat van ons met een gordijntje er boven. Af en toe ging het gordijntje opzij en kwam het mollige armpje van Marina met wat snoepjes eroverheen of viel haar bril van d'r neus als ze iets wilden vragen. Voor ons leek dit net een soort poppenkast en was hilarisch. Tijdens een plaspauze kregen we nog even een geschild appeltje met een stukje keukenpapier in ons handgedrukt zoals alleen oma's kunnen doen! We zouden eigenlijk nog bij ze gaan eten in Buenos Aires maar helaas is het door ingewikkelde land- en provinciecodes voor een telefoonnummer ons niet gelukt om ze te bereiken.
Conclusie is dat we met dit liftavontuur ons Spaans lekker hebben opgekrikt tijdens deze ritjes, veel gezellige, locale mensen hebben ontmoet en op deze manier rond de 500/600 euro aan bussen bespaard!! Het langste wat we hebben moeten wachten op een lift was de eerste keer dus een halfuurtje!
Feitjes over alle landen in Zuid-Amerika:
- Tattoages zijn mega hip in Zuid-Amerika en bijna iedereen heeft er een, jong of oud maakt niet uit
- Nadat aan Maike werd gevraagd hoe haar naam was werd het altijd herhaald en vertaald als Monica. Op een gegeven moment was ze zo moe van het verbeteren dat ze gewoon voortaan zei dat ze Monica heette
- Kauwgom kauwen zoals wij het asociaal noemen of eten met smekgeluiden is doodnormaal in alle landen
- Aan telefooncellen geen gebrek, op elke hoek van de straat vindt je ze om een belletje mee naar huis te plegen
- In elke stad is een hoofdplein te vinden die overal Plaza de Armas werd genoemd
- Ook vind je op elke hoek van de straat een verkoper voor een rolletje kauwgom, water of wat zoetigheid
- Maike heeft een trauma aan dixie toiletten. Voor het complete verhaal, vraag Maike!
- Voor de terugvlucht hadden wij nog heerlijk geluncht die achteraf niet goed is gevallen en wij beide in het vliegtuig continue op de wc zaten en de verschrikkelijkste vlucht ever hebben gehad.
Nog even een aantal feiten over vervoersmiddelen die we tijdens de reis hebben genomen
- 148 bussen (497 uur en bijna 26.000 km)
- 148 taxi's
- 60 boten (176 uur)
- 26 metro's
- 17 lifts (45 uur en 2.800 km)
- 12 vliegtuigen (45 uur)
- 7 tuktuk's
- 6 fietsen
- 5 treinen (2,5 uur)
- 3 sandbuggy's
- 1 helikopter
- 1 huurauto
Wij hebben 247 mensen echt ontmoet die een plaatsje in ons dagboek hebben gekregen. Zij kwamen uit 28 verschillende landen namelijk Ecuador, Peru, Bolivia, Chili, Argentinië, Uruguay, Brazilië, Venezuela, Mexico, Nederland, Duitsland, Zwitserland, Noorwegen, Frankrijk, Spanje, Italië, België, Zweden, Amerika, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Israël, Taiwan, China en Zuid-Afrika!
Bedankt voor het lezen van de verslagen en de leuke reacties altijd!
Voor nu: tot heeeeel snel en fijne carnaval!!!
Xxxxx
Mini en Steph
Hierbij even wat dingetjes wat jullie nog niet eerder mochten weten wegens ongerustheid!
Nadat we waren geland en oververmoeid aankwamen in Quito werden we opgehaald door het shuttlebusje van de Spaanse school. Halverwege de rit stond een auto overdwars op de weg waar twee kerels schreeuwend om heen liepen en daarna dreigend richting ons busje kwamen. We konden toen nog geen woord Spaans en wisten niet wat er gaande was, onze chauffeur zat ook niet heel chill achter het stuur en zei wat tegen de debielen waardoor zij wegliepen. Nadat ze ook nog naar enkele andere auto's waren gestormd, stapten ze weer in en reden met scheurende banden weg waardoor wij ook weer door konden rijden. Dit zorgden voor een kloppend hart achterin het busje en kregen we een warm welkom in Zuid-Amerika! Gelukkig is dit het enige moment tijdens onze trip waarop wij ons bedreigd voelden en dachten dat we onze eerste dag niet zouden overleven.
In een van onze verslagen hebben wij gemeld dat we met twee Peruanen zijn gaan drinken die wij op straat hadden ontmoet! Wij hebben daar toen niet bijverteld dat wij opgelicht waren en ongeveer 500 euro aan valse Peruaanse sollies hadden gekregen. Achteraf waren wij ontzettend naïef en gewoon stom want de ene Peruaanse haalden ons op straat al enkele keren bellend en wel in voordat hij ons aansprak. Toen de tweede Peruaan erbij kwam, kwam hij met het bullshitverhaal dat hij die nacht nog naar Ecuador vloog en alleen Sucres in zijn bezit had. Wij kwamen toen net uit Ecuador en wisten dat ze toch echt met de US dollar betaalden daar. Toen raakte de beste man in paniek want zijn tas was net 'toevallig' die week gejat in de bus en geen pas om te pinnen! Toen kwamen wij op het fantastische idee dat wij voor hem wel US dollars konden pinnen want hij had wel haffel aan sollies 'toevallig' op zak. Dit gedaan en gewisseld met elkaar met het idee dat we iemand uit de brand hadden geholpen. Daarna nog over gegrapt dat hij ons neppe sollies gaf en briefjes met elkaar zitten vergelijken maar omdat we al een slok pisco op hadden geloofden we ze meteen dat het wel echt was! Totdat we de volgende dag de bustickets wilden betalen.... De beste vrouw vertelde dat het biljet van 100 sollies 'falso' oftewel nep was. Toen dachten wij fuck, we zijn genakt! Terug in het hostel alle briefjes zitten bekijken en bleek dat er 18 briefjes van 100 sol zeker nep waren. Vanaf toen hebben we er twee weken een sport van gemaakt om de neppers kwijt te raken maar er misschien maar twee zijn kwijtgeraakt dus hadden we het opgegeven. We hebben toen tegen elkaar gezegd dat we maar in gedachte moesten denken dat we een leuk tourtje van dat geld hadden gedaan en dat er met ons in ieder geval niks ergs was gebeurd!!
Nu komt de leuke kant van dit verhaal.. Toen wij Bolivia ingingen stond er net voor de douane een mannetje waarbij je geld kon wisselen en wat bleek: hij keek niet naar de briefjes omdat er lange rij stond. Daar heeft Steph met haar onschuldige gezicht in de rij gestaan en ongeveer 350 sol kunnen wisselen bij deze beste vriend. Helaas maar een klein bedrag want de rest van het neppe geld zat onderin de backpack omdat we er niet telkens aan herinnerd wilden worden en we dachten dat is dan leuk voor in ons plakboek. In het eerstvolgende plaatsje in Bolivia zaten veel wisselkantoren waar we uiteindelijk in twee verschillende kantoortjes meteen alles om konden wisselen. Misschien niet tegen de beste wisselrate maar we zijn alles kwijt en we voelden ons koninginnen te rijk. Eind goed, al goed!
Op een dag in Punta Arenas waren we aan het couchsurfen met een Australische chick die ons op het idee bracht om te gaan liften want de bussen in en naar Argentinië zijn super duur. Dit vonden we een erg leuk idee en daar begon ons liftavontuur. Met twee verschillende kartonnen liftbordjes in de vrieskou en maar lachen naar alle voorbijgangers. Na een halfuur nog niks waren we iets minder enthousiast totdat er een beste man stopte en meedacht door ons te brengen naar een splitsing waar vanaf alle wegen naar Ushuaia leidden! Vanaf toen ging het in een sneltrein vaart, we waren de ene auto nog niet uit of we gingen de andere truck weer in. Helaas hadden we een beginnersfoutje gemaakt door met een zwaarbeladen truck mee te liften op een 80 kilometer lange, onverharde en hobbelige weg naar de grens. We hebben ongeveer 10 uur gespendeerd met deze gezellige Argentijnse Angél! Op de grens heeft een douaneman ons geholpen door drie gezellige Argentijnse vrouwtjes aan te houden in een kleine auto. Hiermee zijn we met de backpack op de schoot om 2 uur 's nachts in Ushuaia aangekomen waar zij met ons de hostels afgingen totdat we er een hadden die ons een bedje konden bieden.
Vanaf die dag waren we om en zijn we tot aan Bahia Blanca gaan liften. Om jullie een beeld te geven, dit was iets meer dan 2700 km in totaal. De lifts die eruitspringen waren toch wel het racemonster die met gemiddeld met 140 km/h per uur op de bon werd geslingerd. Onze Emiliano waarvan we een vriend van hem aan de telefoon kregen en namens hem vertaalde in het Engels of wij al een hostel hadden anders konden we gratis bij hem slapen. Dus na een cityseeingtour door Emiliano zijn we empanadas gaan eten met een biertje erbij en hebben uiteindelijk met Char op 2 matrassen op de grond geslapen. Daarna nam Orlando ons mee als praatpalen want hij raakte maar niet uitgepraat en gevraagd dus degene die voorin zat was de 'lul' en kon even niet in de chillmodus. Toen stonden we ook op een dag in Las Grutas waar de politie ons graag een lift aanbood en ons bij het volgende tankstation weer afzetten! De allerlaatste benoemenswaardige lift waren Marina en haar man uit Buenos Aires waarbij we achterin hun bestelbusje schattig met z'n drieën op een rijtje zaten. Er zat een plaat tussen hun gedeelte en dat van ons met een gordijntje er boven. Af en toe ging het gordijntje opzij en kwam het mollige armpje van Marina met wat snoepjes eroverheen of viel haar bril van d'r neus als ze iets wilden vragen. Voor ons leek dit net een soort poppenkast en was hilarisch. Tijdens een plaspauze kregen we nog even een geschild appeltje met een stukje keukenpapier in ons handgedrukt zoals alleen oma's kunnen doen! We zouden eigenlijk nog bij ze gaan eten in Buenos Aires maar helaas is het door ingewikkelde land- en provinciecodes voor een telefoonnummer ons niet gelukt om ze te bereiken.
Conclusie is dat we met dit liftavontuur ons Spaans lekker hebben opgekrikt tijdens deze ritjes, veel gezellige, locale mensen hebben ontmoet en op deze manier rond de 500/600 euro aan bussen bespaard!! Het langste wat we hebben moeten wachten op een lift was de eerste keer dus een halfuurtje!
Feitjes over alle landen in Zuid-Amerika:
- Tattoages zijn mega hip in Zuid-Amerika en bijna iedereen heeft er een, jong of oud maakt niet uit
- Nadat aan Maike werd gevraagd hoe haar naam was werd het altijd herhaald en vertaald als Monica. Op een gegeven moment was ze zo moe van het verbeteren dat ze gewoon voortaan zei dat ze Monica heette
- Kauwgom kauwen zoals wij het asociaal noemen of eten met smekgeluiden is doodnormaal in alle landen
- Aan telefooncellen geen gebrek, op elke hoek van de straat vindt je ze om een belletje mee naar huis te plegen
- In elke stad is een hoofdplein te vinden die overal Plaza de Armas werd genoemd
- Ook vind je op elke hoek van de straat een verkoper voor een rolletje kauwgom, water of wat zoetigheid
- Maike heeft een trauma aan dixie toiletten. Voor het complete verhaal, vraag Maike!
- Voor de terugvlucht hadden wij nog heerlijk geluncht die achteraf niet goed is gevallen en wij beide in het vliegtuig continue op de wc zaten en de verschrikkelijkste vlucht ever hebben gehad.
Nog even een aantal feiten over vervoersmiddelen die we tijdens de reis hebben genomen
- 148 bussen (497 uur en bijna 26.000 km)
- 148 taxi's
- 60 boten (176 uur)
- 26 metro's
- 17 lifts (45 uur en 2.800 km)
- 12 vliegtuigen (45 uur)
- 7 tuktuk's
- 6 fietsen
- 5 treinen (2,5 uur)
- 3 sandbuggy's
- 1 helikopter
- 1 huurauto
Wij hebben 247 mensen echt ontmoet die een plaatsje in ons dagboek hebben gekregen. Zij kwamen uit 28 verschillende landen namelijk Ecuador, Peru, Bolivia, Chili, Argentinië, Uruguay, Brazilië, Venezuela, Mexico, Nederland, Duitsland, Zwitserland, Noorwegen, Frankrijk, Spanje, Italië, België, Zweden, Amerika, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland, Israël, Taiwan, China en Zuid-Afrika!
Bedankt voor het lezen van de verslagen en de leuke reacties altijd!
Voor nu: tot heeeeel snel en fijne carnaval!!!
Xxxxx
Mini en Steph
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
